Voor pensioeninstellingen en verzekeringsmaatschappijen is het nulrentebeleid van de ECB enorm problematisch. De opbrengst die zij garandeerden aan rechthebbenden ligt vaak veel hoger dan de rendementen die zij uit hun traditionele beleggingen zoals overheidsobligaties kunnen puren.
Om aan hun verplichtingen te voldoen, moeten dergelijke instellingen noodgedwongen op zoek naar hogere rendementen die enkel uit risicovollere beleggingen kunnen komen – met de nadruk op kunnen. Het deel van hun portefeuille dat naar hoogrentende risico-obligaties gaat, of naar aandelen verhoogt. Of ze verbinden zich tot langdurige beleggingen in illiquide investeringen.
Het alternatief is dat de wetgever hen toelaat om hun verbintenissen met rechthebbenden te herzien, en lagere rendementen te garanderen. Uiteraard verdwijnt daarmee het probleem niet; het wordt enkel verschoven naar de zwakke schouders van zij die van hun pensioenuitkering moeten leven.