Het belangrijkste stimulerende effect van QE wordt verwacht van het drukken van de rente op lang(er) lopende overheidsschuld. Zo zou meer risico nemen aantrekkelijker moeten worden, terwijl tegelijk QE ook de rente op andere financiële activa mee lager trekt. Sparen wordt dus ontmoedigd ten voordele van consumptie en investeringen.
Quantitative easing waarbij de centrale bank ook activa met een hoger risicoprofiel aankoopt wijzigt bovendien de verhouding tussen risicovolle beleggingen en overheidsobligaties[1]. Daarmee worden investeerders opnieuw aangezet om meer risico te nemen.
QE heeft ook vermogenseffecten. Hogere vastgoedprijzen en hogere beursprijzen doen hun eigenaars zich rijker voelen waardoor ze meer geld uitgeven. Ten slotte daalt de euro ook in waarde (omdat er meer euro’s in omloop zijn en eventueel ook de vraag naar de munt mindert), waardoor de uitvoer tijdelijk wordt bevorderd.
[1] In het jargon spreekt men dan van qualitative easing of credit easing.